خاطرات شهید محمدعلی دولت آبادی
نقل خاطره از پدر شهیددولت آبادی
رفتن به هیئت
محمد معمولا در طول سال بیشتر شبها به هیئت های هفتگی میرفت و در دهه محرم نیز هر شب پای ثابت هیئت بود.
اگر اشتباه نکنم محرم سال 90 بود که یکشب محمد به من گفت: امشب بیا با هم به یک هیئت برویم.
با هم براه افتادیم ودر محله سبلان شمالی خودمان به یکی از کوچه ها(گل سرخ) رفتیم.
نقل خاطره از عمه شهیدمحمدعلی دولت آبادی به نقل از.....
خانمی مسن بادمپایی و لباسهایی مندرس
عمه شهیددولت آبادی از روز تشیع پیکر شهید نقل میکند که :
مراسم تشیع علیرغم اینکه رسانه ای نبود خیلی شلوغ و باشکوه برگزار شد .همه شرکت کرده بودند از مردم عادی تا بسیجی ها و بچه های نیروی انتظامی.
مراسم تشیع و تدفین که تمام شد وهمه رفتند، من مانده بودم سرخاک تا کمی با برادرزاده ام خلوت کنم
اطراف خلوت شده بود و دیگر از آن ازدحام خبری نبود.
پس از آنکه کمی اطراف مزار را تمیز کردم سرخاک نشستم که خانمی مسن با دمپایی ولباسهایی مندرس نظرم را جلب کرد که سرخاک محمد داشت گریه میکرد.
من هر چه به چهره اش نگاه کردم او را نشناختم ، کنار او نشستم وپس از انکه آرام شد از او پرسیدم :خانم شما محمد(شهیددولت آبادی) را از کجا میشناسی؟
گفت : من همیشه در پارک جنب کلانتری 120 سید خندان می نشینم.
محمد هر وقت از آنجا با موتورش رد میشد می ایستاد و از من می پرسید :خاله کسی اذیتت نمیکند؟
چیزی لازم نداری؟ بعد کمکی به من میکرد و کمی با من حرف میزد ومیرفت.
خاله گفتنش خیلی بدلم می نشست. جایی که امثال ما را کسی تحویل نمیگیرد او همیشه با مهربانی با من حرف میزد.
او گفت:از دیروز که عکسش را دیدم وفهمیدم که شهید شده اصلا حال خودم را نمی فهمیدم و انگار دنیا روی سرم خراب شده و امروز اط جلو کلانتری با مردم خودم را به بهشت زهرا رساندم تا در مراسم تدفین او شرکت کنم و کمی در کنار مزارش آرام بگیرم.
خاطرات شهید محمد علی دولت آبادی
نقل خاطره از خواهر شهید دولت آبادی
وفای به عهد پس از شهادت
محمد(شهیدمحمدعلی دولت آبادی) برادرم هرگاه قول و یا وعده ای به من یا هر کسی میداد حتما بدان عمل می کرد.
ماه مبارک رمضان سال 1391 بود وآنسال من به سن تکلیف رسیده بودم و روزه بر من واجب شده بود.
مرداد ماه بود وهوا بشدت گرم.
چند روز اول ماه مبارک رمضان را روزه گرفتم ولی حالم اصلا خوب نبود وضعف شدیدی احساس می کردم.
محمد حال بدم را دید و آمد و کنار من نشست و کمی برایم از پاداش روزه گرفتن گفت وکمی هم با من شوخی کرد تا حالم خوب شود.
در آخر به من گفت : خواهرم اگر همه روزه هایت را درست بگیری به جز اجری که در پیشگاه خدا داری من هم یک هدیه خوب انشاءالله آخر ماه مبارک رمضان برایت میگیرم.
من به او قول دادم که هر طور شده همه روزه هایم را کامل بگیرم.
برادرم بیست ویکم ماه مبارک رمضان همان سال به شهادت رسید و من هر طور بود بخاطر قولی که به او داده بودم با وجود غم فقدان برادرم ،همه روزه هایم را کامل گرفتم.
پس از ماه مبارک رمضان جناب سرهنگ نورآبادی (سرهنگ نورآبادی هنگام شهادت شهید دولت آبادی ریاست کلانتری 120 سید خندان محل خدمت شهید را عهده داربود) به منزل ما آمد وهدیه ای به من داد وگفت: این هدیه از طرف برادرت بخاطر قولی که به تو برای روزه گرفتن بود است.
ایشان فهمیده بودند که محمد به من قول هدیه پس از ماه مبارک رمضان را داده است ، اینکار را انجام دادند تا حتی پس از شهادت برادرم هم دینی بر گردن ایشان نباشد.
خاطرات شهید محمدعلی دولت آبادی
نقل خاطره از پدر شهید محمدعلی دولت آبادی
لذّت کمک به هموطن
محمد تازه چند ماهی بود که در کلانتری 120 سیدخندان مشغول انجام وظیفه به عنوان پلیس110 شده بود.
شبی محمد پس از پایان شیفت به منزل آمد.زمستان بود وساعت از 23 گذشته بود.
در را که برایش باز کردم لباسهای خیس و گلی محمد و چهره سرمازده اش به خوبی نمایان بود.
به داخل خانه آمد و با همان لباسهای خیس وگلی جلو بخاری ایستاد تا سرما از تنش بیرون رود.
کمی که گرم شد لباس عوض کرد و پس از شستشوی دست و صورتش ، کنار سفره غذا که برایش آماده کرده بودیم نشست.
مادرش چون صبح زود سرکار میرفت و خواهر هم به مدرسه، هر دو خواب بودند و فقط من طبق معمول هرشب بیدار بودم.
باهم شام خوردیم (معمولا من شبها بخاطر اینکه تنها نباشد با محمد شام میخوردم البته شبهایی که مادر و خواهرش بخاطر مدرسه و کار خواب بودند وگرنه همه با هم شام میخوردیم).
محمد علیرغم اینکه لباسهایش را عوض کرده و گرم شده بود ولی هنوز کمی میلرزید.
طاقت نیاوردم وگفتم : بابا چرا اینجوری؟ گفت: دنبال متهم بودیم و باران هم می بارید ومنهم سوار موتور بودم .
گفتم آخه بابا اینجوری که تو هرشب یا لباسهایت پاره و یا خیس است و گلی و یا خودت زخمی و اینجوری سرمازده وخسته، از پا می افتی.
جوابش آنقدر دندان شکن بود و قاطع که دیگر هیچوقت گله نکردم.
گفت: بابا من بیشتر روی سرقت کار میکنم و معمولا این سارقین هم اتومبیل هایی مثل پراید و پژو را میزنند چون سرقت آن برایشان راحت تراست.
اینگونه ماشین ها برای افراد کم درآمد جامعه است که یا با همین اتومبیل امرار معاش کرده و هزینه زندگی خانواده خود را فراهم میکنند ویا کلی کار کرده و پس انداز نموده اند تا توانسته اند اتومبیلی برای راحتی خانواده خود تهیه کنند.
حال یک سارقین از خدا بی خبر با سرقت این ماشین مشکلات فراوانی برای آنان ایجاد میکنند.
او گفت : بابا نمیدانی وقتی یک اتومبیل را به صاحبش برمی گردانی چه لذتی دارد.گفت: رساندن حق به حق دار آنقدر اجر و پاداش دارد و آنقدر دعای خیر بهمراهش است که نمیتوانی تصور کنی.
گفتم : تو که هنگام تحویل خودرو ، پیش آنها نیستی که ازتو تشکر کنند.
گفت: خدا که هست تا ثوابش را برایم بنویسد!!!!
فقط شرم وحیای پدر و فرزندی باعث شد آن لحظه نپرم و در آغوشش نگیرم.
جوابش طوری بود که اگر حتی ذره ای هم شک داشتم که او بزرگ نشده، آن جوابش شک مرا به یقیین تبدیل کرد و دانستم که محمد از من خیلی بزرگتر و جلوتر است.
خاطرات شهید محمدعلی دولت آبادی
عکسی برای شهادت/ حساب وکتاب
نقل خاطره از مادر شهید دولت آبادی
مادر شهید می گوید: چند روز قبل از شهادت محمد ظهر روز جمعه بود و ما در خانه وهمه روزه بودیم.
شیفت محمد عصر ساعت 7 بعداظهر بود.
محمد مرا به اتاقش خواند و گفت مامان بشین و من هم در کنارش نشستم .
بعد محمد برایم از حساب و کتابش گفت.گفت از چه کسانی طلب دارد و به چند نفر هم مختصری بدهی و قسط.
عکسی را هم با پدرش در عکاسی برای کارت پرسنلی خود گرفته بود نشانم داد و گفت: این عکس برای شهادتم خوب است!!!!
من از او پرسیدم که حال اینها را چرا به من میگویی؟ گفت : مامان از فردا که ما خبر نداریم شاید همین امروز من شهید شوم!!!
من گفتم بس کن پسرم اینها چیه میگی؟ هنوز من هزار تا آرزو برایت دارم .میخواهم دامادیت رو ببینم انشاأالله
محمد به من گفت: حالا دیگه.گفت: مامان طلب ها را می بخشم ولی بدهی ها را حتما پرداخت کنید.
محمد بعد از آن جلو آینه رفت و به موها و سرو وضعش رسید ومدام زیر لب حسین حسین میگفت.
چشمهایم را از او بر نمی داشتم.
آنروز برایم قدش خیلی بلندتر شده بود .فهیمدم که پسر دردانه ام بزرگ شده.خیلی بزرگ
وظیفه شناسی شهدا/ خاطره ای از شهید مدافع وطن شهید محمدعلی دولت آبادی/فقط سه دقیقه
نقل خاطره از سرهتگ حسن نورآبادی ریاست محترم وقت کلانتری 120سید خندان
شب قبل از شهادت شهیدمحمدعلی دولت آبادی بود وبنده می خواستم به هیئت محبان امام علی علیه السلام بروم.
(هنگام شهادت شهید دولت آبادی سرهنگ حسن نورآبادی ریاست کلانتری 120 سیدخندان را عهده داربودند)
چون از قبل می دانستم شهیدمحمدعلی دولت آبادی به هیئت علاقه زیادی دارد وبه اصطلاح یک هیئتی ست واز طرفی در مدت خدمت ایشان در کلانتری 120سید خندان بسیار از حسن خدمت و وظیفه شناسی ایشان راضی بودم ، به او پیشنهاد دادم که با هم به هیئت برویم وایشان هم قبول کردند.
ماه مبارک رمضان بود و هوای مرداد ماه بسیار گرم وهمه ما هم روزه بودیم.
شهید محمد علی دولت آبادی هم آنروز با زبان روزه از صبح سر شیفت بود و در آن هوای گرم ماموریتهای پلیس 110 زیادی رفته بود.
کمک به زیارتگاه/خاطره ای از شهیدمحمدعلی دولت آبادی
نقل از عمه شهید
کمک به زیارتگاه
محمد معمولا عیدها و تابستان ها به سبزوار میرفت چون تقریبا همه فامیل و وابستگان در سبزوار ساکن بودند.
سال 1381 یا سال 1382 بود ومحمد حدود 11 سال داشت که تابستان به تنهایی به سبزوار آمد.
صبح روزچهارشنبه به اتفاق من(عمّه شهید) و دختر عمّه هایش به یک زیارتگاه بنام پیرحاجات رفتیم.
زیارتگاه ابورفاعه مشهور به پیرحاجات از صحابه پیامبر اکرم(ص) در یک‌کیلومتری غرب شهرستان سبزوار و در حاشیه محله کلاته سیفر منتهی به جاده تهران-مشهد قرار دارد.
این زیارتگاه در آن زمان( پیرحاجات )از امتیاز برق برخوردار نبود.
آنروز هنگام ورود به زیارتگاه خادم آنجا به سراغ ما آمد و برای خرید امتیاز برق تقاضای کمک کرد.
برخی در حد بضاعت خود کمک کردند.
انگشت و انگشتر
فکر مى کنم سال ۷۳ بود یا ۷۴ که عصر عاشورا بود و دل ها محزون ازیاد ابا عبدالله الحسین(علیه السلام).
خاطرات مقتل و گودال قتلگه، پیکر بى سرو... بچه ها در میدان مین فکه،
منطقه والفجر یک مشغول جستجو بودند. مدتى میدان مین را بالا و پایین رفته
بودیم ولى از شهید هیچ خبرى نبود. خیلى گرفته و پکر بودیم. همین جور که
تنها داشتم قدم مى زدم، به شهدا التماس
مى کردم که خودى نشان بدهند. قدم زنان تا زیر ارتفاع ۱۱۲ رفتم. ناگهان
میان خاک ها و علف هاى اطلاف، چشمم افتاد به شیئى سرخن رنگ که خیلى به چشم
مى زد. خوب که توجه کردم، دیدم یک انگشتر است. جلوتر رفتم که آن را بردارم.
در کمال تعجب دیدم یک بند انگشت استخوانى داخل حلقه انگشتر قرار دارد.
صحنه عجیب و زیبایى بود. بلادرنگ مشغول کندن اطراف آنجا شدم تا بقیه پیکر
شهید را در آورم.
بچه ها را صدا زدم و آمدند. على آقا محمودوند و بقیه
آمدند. آنجا یک استخوان لگن و یک کلاه خود آهنى و یک جیب خشاب پیدا کردیم.
خیلى عجیب بود. در ایام محرم،
نزدیک عاشورا و اتفاقاً صحنه دیدنى بود. هر کدام از بچه ها که مى آمدند با
دیدن این صحنه، خوا نا خواه بر زمین مى نشستند و بغضشان مى ترکید و مى
زدند زیر گریه. بچه ها شروع کردند به ذکر مصیبت خواندن. همه در ذهن خود
موضوع را پیوند دادند به روز عاشورا و انگشت و انگشتر حضرت امام حسین(علیه السلام).
ماه مبارک رمضان در جبهه ها
روزه داران شهید
رمضان در جبهه‌ها در
اوج گرمای تابستان آن هم در منطقه خوزستان حال و هوای ویژه‌ای داشت. سال 60
ماه رمضان در اوایل مرداد ماه و گرمای بالای 50 درجه خوزستان بسیار طاقت
فرسا بود. رزمندگانی که از اقصی نقاط کشور به جبهه می‌آمدند حکم مسافر را
داشتند و کمتر می‌توانستند یکجا ثابت باشند بعضی از آنها در یک منطقه
می‌ماندند و از مسئول یا فرمانده مربوطه مجوز می‌گرفتند و قصد ده روز کرده و
روزه دار می‌شدند.
روزهای طولانی بالای 16 ساعت، گرمای شدید و
سوزان کار فعالیت نبرد با دشمن حتی در منطقه پدافندی شدت یافتن تشنگی و ضعف
و بی حالی از جمله مواردی بود که وجود داشت اما به لطف خدا در ایمان و
اراده رزمندگان کم‌ترین خللی ایجاد نمی‌شد. سال 61 ماه مبارک رمضان در تیر ماه واقع شد. عملیات رمضان در همین ماه انجام گرفت.
شهید والامقام محمد علی دولت آبادی ارادتی خاص به حضرت ثامن الحجج آقا علی ابن موسی الرضا(ع) داشتند .ایشان همیشه شعری را زیر لب زمزمه میکردند.این زمزمه را همه همکاران ودوستانش از وی شنیده بودند.
زمزمه شهید دولت آبادی این بود:
زائری بارانی ام ، آقا به دادم می رسی؟
بی پناهم خسته ام ، تنها ، به دادم می رسی؟
گر چه آهو نیستم اما پر از دلتنگی ام
ضامن چشمان آهوها ، به دادم می رسی؟
من دخیل التماسم را به چشمت بسته ام
هشتمین دردانه زهرا ، به دادم می رسی؟
